Ik heb je al een tijdje niet meer gezien, wat doe je nu eigenlijk?

Daar sta ik dan na ruim een jaar op een jubileumfeestje van een geliefde consultant tussen oude bekenden. Met een aantal daarvan heb ik jaren gewerkt, anderen zijn vaag. Het is een vrolijk weerzien, echter nadat de anderen hun laatste, zeer maatschappelijke nuttige functies uitgebreid hebben toegelicht gaat de aandacht naar mij. Wat doe jij eigenlijk tegenwoordig?

Ze kennen me van management posities bij het ministerie van Justitie, Rotterdam Zuid, gemeente Amsterdam en de VNG. Tja, Ik doe niks, antwoord ik. Niks..... grote vraagtekens op de gezichten.

Ja,.. niks. Ik heb vorig jaar mijn baan opgezegd en ben de wereld ingetrokken. Ze luisteren geinteresseerd en vinden deze stap moedig.

Zou ik ook wel willen doen, hoor ik ze zeggen.

Tegelijk dwalen ze weer af naar de verhalen over hun nieuwe functie of opdracht. Identiteit in Nederland is erg opgebouwd rondom het werk, wat je doet.

Minder in wie je bent als persoon.

Wie ben ik eigenlijk en wat doe ik eigenlijk?

Een vraag die me afgelopen jaar achtervolgt. Volgens J.J Rousseau ben ik meer een wilde mens geworden, ontsnapt uit het systeem en meer bij de natuur levend.

Maar tegelijk nog steeds zoekend of deze levenstijl me de rust en voldoening geeft. Ik praat er met vriendinnen over. Je bent een verzamelaar geworden is het antwoord. Verzamelaar van ervaringen, verhalen en bijzondere ontmoetingen. Ok, klinkt best goed, laat dat volgende keer mijn antwoord zijn.