Een moment uit een hondenleven

Ik ben groot geworden met katten. Het zijn dieren die een beetje hun eigen gang gaan en niet zoveel van je aantrekken. Makkelijk. Maar nu hebben we hond Kiara. Ze is een echte diva met vaste rituelen. Honden hebben echt vaste gewoonten. 'Ochtends om 8.30 uur horen we gegrom, wat gapen en dan getrippel van haar poten naar onze slaapkamer. Ze komt langs mijn zijde en kijkt me lang aan en begint met haar snuit te duwen totdat ik mijn ogen open doe en ze me al kwispelend aankijkt: "hup eruit, ik wil wandelen". Ze gaat allang niet meer naar de kant van Cornelius, die speelt nl. voor Doornroosje, hij vindt het engelse woord beter toepasselijk: "Sleeping Beauty". Haha.

Ik vind de ochtendwandelingen met Kiara een cadeautje. De zon komt vaak net achter de bergen vandaan, met prachtige luchten. Mijn lichaam wordt langzaam wakker want Kiara moet langs alle struiken snuffelen om op de hoogte te blijven wie allemaal voorbij zijn gekomen. Ze daalt eerst onze oprit af naar de weg. Haar bum is behoorlijk breed, en ze waggelt naar beneden. Staart omhoog.

Beneden woont een Duitse mevrouw in bezit van wel negen katten en een super gestresste hond die altijd nerveus begint te blaffen als we eraan komen.

Pff, als hij ons nu nog niet kent. Kiara begroet hem kort en plast voor het hek zodat hij helemaal uit zijn dak gaat. Maar haar doel zijn natuurlijk de katten. Meestal zitten ze achter het hek en kan ze er niet naar toe, maar sommige zitten er buiten. Grappige is dat Kiara meer op haar neus vertrouwt dan haar ogen. Ze ruikt een kat en wordt helemaal opgewonden en denkt er dan een te zien. Maar als de kat heel stil zit, en dat doen ze uit ervaring meestal, gaat haar aandacht weg en loopt ze verder. Dit keer gaat het anders. Haar vijand nummer 1 zit op het muurtje, buiten bij het hek. Kiara loopt opgwonden heen en weer en kijkt omhoog en ziet de dikke grijze kater zitten. Het is een soort Garfield, dikke theemuts. Die is meestal onverstoorbaar en zit standbeeldstil, maar vindt Kiara toch gevaarlijk dicht bijkomen. Hij probeert via het gaas dat er gespannen is over het hek te klimmen. Echter het gaas is niet op zijn gewicht berekend en buigt langzaam naar beneden richting de muur. Paniek in zijn ogen nu hij daar wat onbeschermd hangt met Kiara vlak onder hem. Het is een komisch gezicht. Maar de kater herpakt zichzelf en ziet dat Kiara niet tot op het muurtje kan springen. En ik verlos hem door haar mee te trekken.

Ze is verontwaardigd. Wat nou. Had ik die etter bijna...

Ik geef haar gelijk maar ja.... liever geen burenruzie.

Een ding is zeker, die kater gaat niet meer op dat plekje zitten.