Het eeuwig nuttig moeten zijn is weg gevlogen

Het heeft een tijdje geduurd maar het is weg. Plotseling. Half maart, in de vroege ochtend. Ik was Kiara, onze hond, aan het uitlaten. De zon scheen, vogels fluiten, de natuur in volle bloei. Spanje is prachtig in het voorjaar. We struinden zo onze pad af. Een diep besef kwam over me. Jeetje, ik voel voor het eerst dat ik me niet meer perse nuttig hoef te maken. Ik kan het leven leven zoals het naar me toekomt. Dat kopje dat steeds maar weer op kwam en zei: "Wat ben je nu aan het doen. Al die ervaringen die je hebt opgedaan, al die mogelijkheden, die moet je inzetten. Je kan niet zomaar beetje rondscharrelen terwijl er zulke grote maatschappelijke issues zijn die moeten worden aangepakt".

Het kopje is weg. Yeeehhh. Daarvoor had ik al eens gedacht dat het wel zwaar arrogant is om te denken dat alleen het werk dat ik deed nuttig is en al de andere bezigheden niet echt. Het heeft te maken met de mantra; 'je talenten inzetten waar nodig", die diep in mij is ingeprent. Tegelijk is er steeds meer het besef dat andere kanten van mij de kans en aandacht krijgen om zich te laten zien. Best lekker. Maar ja, mag dat wel, zegt het kopje. Een aantal dingen hebben me geholpen in het proces. Allereerst tijd. Het is anderhalf jaar nadat ik de deur bij de Vng heb dicht gedaan en het nieuwe leven met Cornelius ben ingestapt. Mijn lichaam en hoofd heeft tijd nodig gehad om een ander ritme te krijgen. Niet iedere minuut vol te plannen, de adrenaline en cortisol level naar beneden krijgen. En de ego ook, niet te vergeten. Leren met meer aandacht en bewustzijn te leven.

Dan het reizen en andere manieren van leven te ontmoeten. Vooral dichter bij de natuur te zijn en te beseffen dat mijn leven maar een miniscuul onderdeeltje is in het grote geheel. Achtergrond verhalen te horen van mensen, hun levensstijlen. Van mijn oude Engelse buurman Richard, die de levende versie is van "De 100-jarige man die uit het raam klom en verdween. Tot de maori echtpaar in Nieuw Zeeland die ons een hongi begroeting gaven en ons deelgenoot maakten van elkaars levensadem. En verder de boeken en films waarvoor ik nu tijd heb om ze tot me te lezen en te zien. Zoals de "De beste helft" van Arjen Broers, een humoristische filosofische en theologische beschouwing over wat te doen in het leven. Maar de finishing touch kwam van de filosofie colleges van Lammert Kamphuis, schrijver van een Filosofie voor een weergaloos leven. Een genot om iedere donderdagavond, online, zijn verhalen te volgen waarbij hij enthousiaste verbinding maakt tussen eeuwen oude vragen en denkbeelden over zingeving en het hedendaags leven. En hoe verschillende denkbeelden een grote invloed hebben op onze inrichting van de maatschappij en leef- en denkpatronen. Tja, het werd een beetje voelen welke filosoof het beste bij mij past. Ik kwam uit op Viktor Frankl, die de nadruk legt op de specifieke zin van het individuele leven, op een bepaald tijdstip. Je hoeft daar niet op zoek naar te gaan, het komt. Kijk, daar heb ik wel wat aan.

Ondertussen bouwen we aan verschillende woonplekken waar we familie, vrienden en bekenden hopen te ontvangen en het mogelijk maken de zachtheid van het leven te ondergaan. Ach wie weet is dit mijn zin.